σχητηρίαν

Α

(κατά τον Ησύχ.) «ἄγκυραν».

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. σχη- τού μέλλ. σχήσωτον ρ. ἔχω (πρβλ. σχήμα) + επίθημα -τήριος / -τηρία (πρβλ. βακ-τηρία. Για τη σημ. τής λ. βλ. λ. σχετέος].